آقای رئیس جمهوری واقعا باور دارند ایران با همکاری نکردن با صدام در تجاوز به کشورهای همسایه از نابودی رژیم های آل سعود و آل زیاد یا دو کشور عربستان و امارات جلوگیری کرده است؟

در این مورد باید گفت ماجرا در تاریخ به گونه دیگری ثبت شده است

اتخاذ موضع بیطرفی در جنگ آمریکا علیه صدام و در همان حال محکوم کردن اشغال کویت توسط ارتش بعثی عراق ، برای ایران آبرو خرید و این تصمیم گیری تاریخی رهبری و اقای هاشمی رفسنجانی و دیگران دقیقا در راستای منافع ملی ایران بود چرا که اجازه نداد عده ای ماجراجو مانند آقای محتشمی پور که می گفتند صدام با درگیر شدن با آمریکا ،خالد بن ولید صدر اسلام شده است و باید ایران به او کمک کند، بتوانند کشور را در ورطه یک جنگ جدید در منطقه قرار دهند.

شورای عالی امنیت ملی ایران در آن زمان یک تصمیم تاریخی و خردمندانه گرفت و بیطرفی فعال را در این جنگ اعلام کرد. ایران از یکسو تجاوز عراق به کویت را محکوم کرد و از سوی دیگر با آمریکا و متحدانش همراهی نکرد.

در واقع موضع ایران خنثی نبود بلکه ایران یکنوع بیطرفی فعال را در پیش گرفت که تبدیل به یک الگوی تاریخی خوب درراستای تامین منافع ملی ایران شد . زیرا اگر ایران با صدام همراه می شد ضمن آنکه یک ننگ ابدی را در حمایت از یک متجاوز به کشورهای همسایه را پذیرفته بود بی شک همراهی با رژیم توسعه طلب صدام موجب می شد که آمریکایی ها و متحدانش به ایران نیز حمله کنند و ایران ناخواسته وارد یک جنگ جدید شود.

اگر ایران در آن زمان از نیروهای آمریکایی حمایت می کرد در عمل همسویی با قدرتی سلطه جو که بدنبال بهانه برای استقرار در منطقه استراتژیک خلیج فارس بود ،همکاری کرده بود. این مساله و تبعات آن برای ایران جز بدنامی نتیجه دیگری نداشت.

اما اکنون بعد از 29 سال آقای روحانی در عمل این سیاست بیطرفی فعال در جنگ اول خلیج فارس را نادیده می گیرد و به جنبه ای توجه می دهد که اصولا منطبق بر واقعیت های تاریخی نیست زیرا :

1- اگر ایران با صدام همکاری می کرد این دو کشور قدرت نابودی حکومت های عربستان و امارات را نداشتند زیرا این کشورها تحت حمایت قدرتهای خارجی از جمله آمریکا و 25 کشور دیگر بودند .

2- ناجی کویت وعربستان و امارات در برابر تجاوز نظامی نیروهای بعثی عراق موضع بیطرفی ایران نبود، بلکه اقدام نظامی امریکا ومتحدانش بود و بعید می دانم کسی در این مورد تردیدی داشته باشد .

3- اگر ایران با نیروهای صدامی همکاری می کرد یا این حرکت را بدون اقدام نظامی فقط از لحاظ سیاسی تائید می کرد ضمن آنکه ننگ حمایت از متجاوزین را پذیرفته بود امکان داشت تبعات منفی این موضع گیری در جنگ به زیان ایران تمام شود. ابعاد این احتمال گسترده است که از تشریح ان می گذرم

4- امروز ایران می تواند به عراق بگوید ما به شما در برابر حرکت داعش به سمت اربیل و بغداد کمک کردیم و اجازه پیشروی به داعشیان ندادیم و این سیاست هم برای شما و هم برای خودمان خوب بود . یا ایران می تواند به کویت بگوید با وجود آنکه شما در جنگ عراق علیه ایران با 16 میلیارد دلار به اعتراف وزیر خارجه وقت کویت به صدام کمک کردید اما ایران تجاوز به کویت را محکوم کرد به تعداد زیادی از پناهندگان کویتی فراری از جنگ پناه داد و بعضی از چاه های نفت آتش گرفته کویت را خاموش کرد و در نهایت هواپیماهای مسافربری کویت را که به ایران آمده بودند ، پس از پایان تجاوز صدام و رفع اشغال به کویت تحویل داد. اما نمی تواند ادعا کند کویت را از اشغال ارتش متجاوز صدام نجات داد . زیرا این کار را آمریکا و متحدانش انجام دادند.

5- در مورد عربستان و امارات و قطر نیز ایران می تواند حداکثر بگوید علی رغم همکاری شما با متجاوزان بعثی به ایران ، جمهودی اسلامی ایران با اشغال کویت و ماجراجویی در منطقه توسط صدام مخالفت کرد. اما ایران در تثبیت حاکمیت آل سعود در عربستان و آل زیاد در امارات نقشی نداشت .

نتیجه گیری :

بجای تحلیل وارونه و تحریف تاریخ بهتر است راه های تعامل سازنده با همسایگان را در پیش بگیرم. امروز کاربرد زبان تهدید علیه همسایگان به حل مشکل ایران کمکی نمی کند. در این شرایط باید تصمیم های سازنده و خردمندانه همچون مرداد سال 1369 اتخاذ کرد. وارد شدن به عرصه تهدید و درگیر شدن با همسایگان دقیقا همان چیزی است که ترامپ و تیمش منتظر آن هستند .

به نظر می رسد راهی که می تواند منافع ملی ایران را تامین کند از مسیر بکارگیری زبان زور و تهدید برای همسایگان که دارند با آمریکا همکاری می کنند ، نمی گذرد بلکه برعکس بجای تهدید به بستن تنگه هرمز باید همه نیروها را برای رفع مشکلات بین همسایگان با ایران بکار گرفت . تا مانع از بهره برداری آمریکا از اختلاف های مجود درمنطقه به زیان ایران شویم . این سیاست قابل اجراء است و می تواند ترامپ و تیمش را در شطرنج منطقه در موقعیت آچمز قرار دهد . این کار شدنی است نیاز به تدبیر ، تصمیم گیری بدون تعجیل و  بدون تحریف تاریخ دارد. باواقع بینی می توان تاریخ ساز شد  ، قبل از آنکه عبرت برای دیگران شویم .