عجیب آنکه مرسی  درست در سالروز برگزاری انتخابات ریاست جمهوری 17 جون 2012  پس از هفت سال در دادگاه استوار  و سترگ بر خاک افتاد . تا نشان دهد هنوز در سیاست کسانی هستند که حاضرند بر سر اعتقاد خود و حمایت از آرمانشان تا پای جان بایستند.

 حرکتی که در مصر علیه دیکتاتوری حسنی مبارک شروع شد براستی یک حرکت مردمی و ضد استبدادی با محوریت اخوانی ها بود اما گروه های دیگر ملی از جمله جوانان آوریل هم در ان مشارکت داشتند. اسم این حرکت مردمی هرچه بود بیداری اسلامی یا بهار عربی حمایت ایران از این حرکت باعث افتخار ایران در جهان عرب شد . زیرا ایران  از یک جنبش کاملا مردمی دربرابر یک حکومت مستبد و دیکتاتوری وابسته حمایت می کرد. سقوط بن علی در تونس ، مبارک در مصر و قذافی در لیبی دقیقا در راستای منافع ملی ایران بود. اینکه با پول عربستان و امارات و کمک آمریکا  و حمایت روسیه عبدالفتاح سی سی توانست حکومت ناپخته مرسی را در سوم جولای 2013 سرنگون کند، قصه پرغصه ای دارد که در جای خود باید بررسی شود. اما اگرتنها ظاهر موضع گیری های  انتقادی او را علیه ایران  نبینیم ، در باطن مُرسی مانند قطر و ترکیه در موارد مشخصی علیه وهابی های سعودی و اماراتی و حتی جریان غربگرای مصر حرکت می کرد. اسلام اخوانی در مصر رقیب اسلام وهابی ها، سلفی ها و تکفیری ها  در جهان اسلام بوده و هست . گرایش اخوانی ها  با جمعیت اسلامی  و گروه های تکفیری مصر از اساس متفاوت است .

اخوانی ها گرچه با ایران اختلاف های اساسی بویژه درباره سوریه داشته ودارند اما از لحاظ نزدیکی به سیاست ایران در مورد نگاه به اسرائیل و آمریکا در منطقه تفاوت های آشکاری با جریان های تکفیری و وهابی در خاورمیانه و شمال آفریقا دارد.

دلیل اصلی شکست مرسی بلند پروازی او واتخاذ سیاست های غلطی بود که تمام دشمنانش را با هم متحد کرد. ازعربستان و امارت تا آمریکا و روسیه و اسرائیل همه برسر رفتن او توافق داشتند سکوت ایران، حمایت اردوغان در ترکیه و قطر نیز نتوانست به او کمکی کند.