به طور خلاصه بازیگران اصلی در منطقه قفقاز ارمنستان، آذربایجان و گرجستان است. در پیرامون آن نیز روسیه، ترکیه و ایران بدون شک وجود دارند. در فرامنطقه نیز اسرائیل، آمریکا و اتحادیه اروپا به ویژه فرانسه و گروه مینسک. بحث ژئوپلتیک و ژئواستراژی ایران با ارمنستان و اتکای ارمنستان به مرز با ایران ادامه خواهد داشت. این طور نیست با یک توافق آتش بس ارمنستان منطقه به این مهمی را نادیده بگیرد و صرفا روی لاچین ـ شوشا کار کند.

موضع روسیه در مناقشات اخیر منطقه قفقاز جنوبی و ایران  

یک مشکلی که در بین تحلیلگران وجود دارد احاطه تحلیل های ضد روسی است و برعکس عده ای  در حمایت از روسیه مسائل منطقه را تحلیل می کنند. روسیه بدون شک در قفقاز جنوبی نقش تعیین کننده دارد اما نباید نقش آن را تا حدی بزرگ کنیم که هر اتفاقی که می افتد بپنداریم که روسیه پشت قضیه بوده است. نخست وزیر ارمنستان  و رئیس جمهور آذربایجان در سفر به مسکو بدون ترکیه و ایران توافقی را انجام دادند که در آن دو ابهام بزرگ وجود داشت تا خود دو کشور حاکم و بازیگر اصلی باشند. روس ها اصولا در صحنه بین المللی به آمریکا در خصوص یکجانبه گرایی اعتراض می کنند اما وقتی نوبت به خودشان می رسد در قفقاز و سایر مناطق به دنبال یکجانبه گرایی محض هستند. اصلا به ایران و ترکیه اجازه نمی دهند که وارد این ماجراها شوند. البته این بدان معنا نیست که روسیه دارای قدرت مطلق است خیر. هم در دوره تر پطروسیان  یعنی اوایل استقلال ارمنستان و هم در دوره نخست وزیری پاشینیان در ارمنستان این طور نبود که روند به دلخواه روسیه طی شود. این قضیه در خصوص جمهوری آذربایجان نیز صدق می کند. به هر روی مشکل تهران و باکو مشکل حاکمیتی است. بحث بر سر این است که ترکیه نقشه ای دارد که طبق آن به دنبال گسترش عقبه استراتژیک خود است: از طریق نخجوان به آذربایجان و از آذربایجان به خزر و آسیای مرکزی تداوم پیدا کند. برخلاف بقیه من اسم موضوع را پان ترکیسم و نوعثمانی گری و گرایش های اخوانی حزب عدالت و توسعه  و شخص اردوغان نمی گذارم. چرا که ترکیه از این موارد به عنوان پوشش استفاده میکند. آنجا که منافع ایران در خطر قرار می گیرد ما نمی توانیم بی تفاوت باشیم. رزمایش ایران برای ماجرای کامیون ها نبوده است. ایران خواست به ترکیه و جمهوری اذربایجان بفهماند که بر سر مسائل استراتژیک با هیچ احدی تعارف ندارد. از این متاسف هستم که برخی احساسات عمومی را تحریک می کنند؛ ایران به دنبال جنگ نیست. تهران با باکو و ایروان همسایه هستند و این همسایگاه حق و حقوقی دارند. مشکلات نیز از راه دیپلماتیک قابل حل هستند. اما این بدین معنا نیست که قید مانورهای نظامی را بزنیم. این مانور نظامی شاخصی برای قدرت ایران است.