مهم ترین نتیجه نشست سران شانگهای صدور بیانیه پایانی این اجلاس بود . در بیانیه پایانی نشست پکن یکی از مهم ترین مباحثی که سران شانگهای بر آن تأکید داشتند مخالفت با استقرار سپر دفاع موشکی ناتو در منطقه بود. همچنین تأکید بر راه حل صلح آمیز برای حل و فصل مشکلات منطقه خاورمیانه که در واقع رد کردن هرگونه راه حل نظامی برای بحران سوریه محسوب می شود. حمایت از حق ایران برای استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای و افزون بر این ها مقابله با تروریسم و یکجانبه گرایی آمریکا و پذیرش افغانستان به عنوان عضو ناظر از جمله مسائلی دیگری بود که در بیانیه پایانی اجلاس شانگهای مورد توجه قرار گرفت . اما به غیر از بیانیه پایانی این نشست دیدار روسای جمهور ایران و روسیه در حاشیه این اجلاس و انعکاس هماهنگی های ایران و روسیه قبل از نشست مسکو بازتاب گسترده ای در رسانه های خبری داشته وبه دلیل تاثیرات آن بر روند تحولات آتی  مهم ارزیابی شد.

·        چالش های پیش رو شانگهای

1- نداشتن رهبری واحد

اما اصولا درباره جایگاه سازمان شانگهای در معادلات جهانی شاید بتوان گفت در مقام تئوری با توجه به این که مجموعه کشورهای هند، چین، روسیه، ایران، پاکستان و کشورهای آسیای مرکزی و افغانستان چیزی نزدیک به یک سوم  جمعیت جهان را شامل می شوند و از امکانات قابل توجهی نیز برخوردار می باشند می توان پدیرفت این سازمان بصورت بالقوه امکان ایفاء نقش فعال در عرصه بین المللی را دارد . اما در عالم واقعیت سازمان شانگهای  نتوانسته نقشی را که انتظار می رودد ایفا کند چرا که در وهله نخست کشورهایی مثل هند، ایران و پاکستان هنوز عضو ناظر در این سازمان هستند و عضویت رسمی آن ها پذیرفته نشده و در وهله دوم سازمان شانگهای فاقد یک رهبری واحد است و از رهبری دوگانه که با هم هماهنگ نیستند ، برخوردار است.  این موضوع یکی از مشکلات جدی این سازمان محسوب می شود. فقدان رهبری واحد از جمله چالش های مهم این سازمان محسوب می شود. مگر این که شانگهای به سمت ایجاد بستر مناسب برای یک رهبری جمعی حرکت کند که البته این نوع رهبری ملزومات خود را می خواهد.

2- فاصله زیاد بین اعضاء از لحاظ توسعه سیاسی و اقتصادی

از لحاظ قدرت اقتصادی فاصله زیادی بین اعضای اصلی این سازمان وجود دارد. یعنی به غیرازروسیه وچین بقیه کشورهای آسیای مرکزی ازتوانمندی قابل ملاحظه ای برخوردار نیستند. همین فاصله زیاد بین اعضاء موجب عدم همگرایی کامل بن آنها شده است.

3- تاثیرگذاری ایالات متحده بر بعضی از اعضای شانگهای  

منافع مشترک بین کشورهای عضو شانگهای به شدت تحت تأثیر روابط شان با آمریکا است. یعنی نوع رابطه ای که چین با آمریکا یا روسیه با آمریکا دارد برروند تحولات سازمان شانگهای تأثیردارد که این مسئله چالش جدی دیگری شده است . این سازمان اگر می خواهد وزن تاثیر گذاری خود را بر تحولات بین المللی افزایش دهد ؛ باید خود را از مناسبات قدرت های تأثیرگذار مثل آمریکا و اتحادیه اروپا رها کند . که در این زمینه تا کنون موفقیت چندانی نداشته است. شاید نزدیک شدن سازمان شانگهای به اوراسیا یعنی آن چیزی که روسیه پیگیری می کند بتواند این سازمان را به یک وحدت رویه در این زمینه بین اعضاء  برساند.

4- مشخص نبودن هویت اصلی سازمان شانگهای

سازمان شانگهای هنوز به تعریف واحدی از هویت خود نرسیده است این سازمان نه مانند پیمان ورشو سابق در دوران جنگ سرد ماهیتی ضد امریکایی دارد و نه مانند سازمان اقتصادی کومکون که پس از فروپاشی شوروی منحل شد ماهیتی اقتصادی با برنامه ریزی متمرکز دارد .

اگر چه چین و روسیه هر کدام به لحاظ جمعیت گسترده و منابع انرژی در جهان و برخورداری از حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل  از وزن قابل توجهی برخوردار هستند با این همه درماهیت جمعی سازمان شانگهای نتوانستند هویت جدیدی را در برابر جهان سرمایه سالار غرب بوجود اورند. این سازمان در واقع ترکیب نامتجانسی از ایده ها و نظام های گوناگون است که هر کدام بر اساس منافع و یا ملاحظات اجباری در کنار یکدیگر جمع شدند بدون انکه به هویت واحدی دست پیدا کنند.

 امروزه  برخورداری از قدرت نظامی ، برخورداری از قدرت اقتصادی ، قدرت تولید علم وتوسعه مردم سالاری در میزان اقتدار و تأثیرگذاری یک سازمان در عرصه بین المللی بسیار تعیین کننده است.

این مشکلات موجب شده است تا سازمان شانگهای هنوز جایگاه قابل توجهی در عرصه بین المللی و معادلات جهانی نداشته باشد. اما بدون شک این سازمان در عرصه منطقه ای یکی از سازمان های مطرح و تأثیرگذار است.

·        موضوع عضویت ایران در شانگهای

با گذشت چند سال از اعلام آمادگی ایران برای عضویت رسمی در سازمان شانگهای این مسئله هنوز محقق نشده است که دلایل آن را باید در دو طرف جست وجو کرد. از منظر داخلی برخی معتقدند عضویت ایران در پیمانی امنیتی و نظامی با توجه به این که قانون اساسی عضویت در سازمان های دارای جنبه نظامی و امنیتی را ممنوع کرده است مغایر قانون اساسی است اگر چه در پاسخ به این سوال عده ای معتقدند این مشکل از طریق مجلس و اصلاح قانون قابل حل است زیرا در حال حاضر پیوستن کشورها به سازمان های منطقه ای موجب افزایش تأثیرگذاری آن ها می شود.

همچنین برخی در جبهه مخالفان با پیوستن ایران به سازمان شانگهای معتقدند عضویت در اجلاس شانگهای با عضویت در جنبش عدم تعهد مغایرت دارد و ایران به عنوان عضو فعال جنبش عدم تعهد و در حالی که قرار است در اجلاس شهریور ماه سران این جنبش ریاست ۳ ساله آن را به عهده بگیرد نباید به این سمت حرکت کند چرا که کشورهای عضو جنبش عدم تعهد نباید متعهد به  سازمان های نظامی باشند. از سوی دیگر عضویت ایران در اجلاس شانگهای مخالفان و موافقانی نیز در داخل این سازمان دارد .

برای مثال در آخرین موضع گیری روس ها اعلام کرده اند تا زمانی که مسئله هسته ای ایران حل نشده باشد، ایران نمی تواند به سازمان شانگهای بپیوندد به عبارت دیگر قطعنامه های تحریمی علیه ایران مانع این مسئله است. البته به نظر می رسد این موضع گیری بهانه گیری بیش نیست چرا که در قطعنامه های صادر شده هیچ بندی که به عنوان مانعی برای عضویت ایران در این سازمان باشد، وجود ندارد.

به علاوه پیش تر هم چین و ازبکستان با عضویت ایران در اجلاس شانگهای مخالفت کرده بودند و این نشان می دهد که میان اعضای شانگهای درباره عضویت ایران دو دیدگاه وجود دارد یک دیدگاه مربوط به کشورهایی است که طرفدار عضویت ایران هستند مثل تاجیکستان، قرقیزستان و قزاقستان در مقابل دیدگاهی که با عضویت ایران در شانگهای مخالف هستند مثل ازبکستان، روسیه و چین که به بهانه های مختلف ،مخالفت می کنند. با این حال به نظر می رسد سازمان شانگهای می تواند با پذیرفتن رسمی عضویت کشورهایی مانند هند، ایران و پاکستان ، افغانستان و مغولستان به هویت جدیدی دست یابد.